Właściwości ceramiki i jej potencjalna dostępność sprawiły, że od najdawniejszych czasów ludzie wytwarzali i korzystali z wyrobów ceramicznych. Ich trwałość zdecydowała o tym, że archeolodzy wydobywają z ziemi wyroby ceramiczne sprzed tysięcy lat. Spośród ceramiki budowlanej stosowana jest nie tylko cegła. Najstarsze cegły były nie wypalane tylko suszone na słońcu i właściwie trudno je nazwać ceramiką. W średniowieczu sztukę wyrobu i wypalania cegieł doprowadzono do perfekcji. Do tej pory ceglane budowle średniowieczne cieszą się doskonałą kondycją, a sama cegła bardzo dobrze poddaje się ewentualnemu czyszczeniu i renowacji. Średniowieczni mistrzowie budowlani stosowali również inne wyroby ceramiczne. Były to nie tylko zwykłe, prostopadłościenne cegły, ale i kształtki o bardzo zróżnicowanych formach. Komponowano z nich rozbudowany detal architektoniczny, taki jak: gzymsy, fryzy, konsole. maswerki, rozety, obramienia portali, a nawet rzeźby elewacyjne. Wewnątrz budowli specjalnie uformowane ceramiczne kształtki stanowiły elementy, z których składano profilowane żebra sklepienne, zarówno w najprostszych sklepieniach krzyżowo-żebrowych, jak i bardzo skomplikowanych – sieciowych. Z ceramicznych elementów konstruowano zbiegające ku posadzce kościoła służki. Płaskie płytki wykorzystywano do układania posadzek.
